برناردو برتولوچی کارگردان بزرگی يه. البته
اين رو ديگران می گن، من نمی دونم چرا اصلا نمی تونم فيلمهاش رو حس کنم. به قول
خارجی ها فيلمهاش برام distant هستند. فکر کنم اونهايی فيلمهاش رو دوست دارن که هم
دوره "آخرين تانگو در پاريس" باشن يا به هر دليلی اون فيلم رو حس کرده باشن. تنها
فيلمی از برتولوچی که به دلم نشسته، دنباله رو، بود که اون هم فکر کنم اگه کتاب رو
نخونده بودم باهاش مشکل می داشتم و در واقع کتاب، مشکل شخصيت پردازی "مارچلو" رو حل
کرده بود. فيلمهای ديگه ای که از برتولوچی ديدم، "آخرين تانگو در پاريس"، "بودای
کوچک"، "آخرين امپراتور"، "زيبای ربوده شده" و "besieged" (البته تا نصفه)، به نظرم
همشون آثار متوسط و متظاهرانه ای می رسيدند.
حالا آقای برتولوچی با فيلم جديدی برگشته به
اسم "Dreamers". اين فيلم احتمالا نظر طرفدارای پروپاقرصش رو جلب خواهد کرد چون
دقيقا به دو دغدغه اصلی برتولوچی (سکس و سياست) و اونهم به شکلی کاملا صريح و بی
پرده می پردازه. اکثر زمان فيلم به رابطه سه جانبه يک برادر و خواهر دوقلوی فرانسوی
با يه پسر آمريکايی تو خونه برادر و خواهر اختصاص داره و بيرون خانه هم اعتصاب
و تظاهرات (بخاطر تعطيلی سينماتک پاريس) در جريانه. برتولوچی اين فيلم رو بر اساس
رمان گيلبرت ادر ساخته (که البته فيلم با رمان تفاوت زيادی داره). استقبال منتقدان
هم تقريبا 50-50 بوده، اکثرا منتقدای قديمی و پابه سن گذاشته مثل آندرو ساريس و ای.
او. اسکات از فيلم تعريف کردن و منتقدان جوانتر از آن بد گفتن.
